Wanneer je in Nieuw Zeeland bent is het niet voor te stellen dat je geen wandelingen gaat maken. Zoals op onze pagina over wandelen en hiken in Nieuw Zeeland staat gemeld lijkt het land wel speciaal ontworpen voor de perfecte wandeling. Er zijn makkelijke één- of meerdaagse hiking tracks, maar ook veel uitdagendere en zwaardere. Wat voor ons misschien wel de meest uitdagende ééndaagse hike of zelfs beklimming was, was de Mount Taranaki Summit Track.
Mount Taranaki
Mount Taranaki (ook wel Mt. Egmont) is gelegen in het Egmont National Park, wat aan de westkust ligt van het Noordereiland dichtbij de stad New Plymouth. Je kunt niet om deze alleenstaande vulkaan heen. De vulkaan wordt omringd door prachtige dichte bossen met vele watervallen en dat alleen al is een goede reden om richting de vulkaan te gaan en je aan een wandeling te wagen. Mount Taranaki is een goede 2518 meter hoog en is dus een slapende vulkaan. De laatste uitbarsting was in 1775 en de vulkaan werd naar schatting zo’n 70 duizend jaar geleden gevormd. Mount Taranaki staat alleen en is daarom alleen al om naar te kijken bijzonder. Omdat de vulkaan zo aan de westkust ligt heb je te maken met directe weersinvloeden vanaf de zee. Wil je net als wij deze machtige unit beklimmen, dan raden we aan om je goed te laten informeren bij de DOC-centre in New Plymouth of die aan het begin van de track. Het is echt een hele zware klim en ga dan ook vooral niet als de mensen van de Department Of Conservation het afraden! Laat je daarnaast ook informeren over de juiste uitrusting. Op een berg als deze kan het weer namelijk heel snel omslaan.
De vulkaan op!
Wij verbleven in 2016 in het kleine kustplaatsje Opunake, wat ten zuiden ligt van Mount Taranaki. We waren meer dan geboeid door de prachtige vulkaan en we wilden er op! We lieten ons daarom dus goed informeren in New Plymouth bij het DOC-centre. Zij vertelden ons dat er overmorgen geen regen of sterke wind werd voorspeld en dat er vrijwel de hele dag een strak blauwe hemel zou zijn. We moesten zorgen dat we op tijd zouden vertrekken naar het begin van de track, omdat de beklimming heen en terug toch wel een goede 8-10 uur in beslag zou nemen en je er echt voor moet zorgen voor het donker terug te zijn. Uiteindelijk deden we er 10 uur over en ‘mijn god’ het waren 10 hele hele zware uren.
Zoals gezegd vertrokken we die dag vroeg. Om 5 uur waren we bij de parkeerplaats waar vandaan de track start. De parkeerplaats is aan het einde van North Egmont Road en de rit hier naartoe is prachtig. Je rijdt slingerend en stijgend door de dichte groene bossen die de vulkaan omringen. Aan het begin van het pad staat een bord. Hierop staat aangegeven wat je mee moet nemen en staan nog de laatste weersvoorspellingen voor die dag. Als ook jij deze wandeling gaat doen lees het bord goed en houd je aan de tips die er voor die dag zijn bijgeschreven. Neem natuurlijk genoeg water mee en eten, want onder weg zijn er geen punten waar je kunt bijvullen of een snack kunt halen. Je moet dus flink bepakt aan dit avontuur beginnen.
De eerste 1,5 a 2 uur liepen we door het dichte bos omhoog op een 4x4 weg die al vrij steil is. Mooi om de beentjes op te warmen, want geloof ons: het wordt heftiger. Langzaam lieten we het bos achter ons en loop je door rotsachtiger gebied. Weer een bocht, weer een klim en weer een bocht, maar het pad is goed begaanbaar. De zon kwam op en zodra we het bos helemaal achter ons hadden gelaten zagen we al dat we behoorlijk hoog waren. Even tijd om te rusten heb je vervolgens bij de Tahurangi Lodge, die al op een hoogte van 1500 meter ligt. Hier kan je nog even naar de wc en dat is tevens ook de laatste mogelijkheid. Je hebt vanaf hier al een prachtig uitzicht! Je zit hier (als ze er zijn) al boven de wolken en je ziet de bijna perfecte cirkel van bos om de vulkaan heen. Geniet hier even van, want nu gaat het pas echt zwaar worden.
Als je vanaf hier net als ons verder gaat om de summit route te vervolgen lees dan goed het bord. Wees verstandig! Voel je je al moe, onzeker of is je gear niet goed genoeg? Zet de top dan uit je hoofd, geniet van waar je al bent gekomen en keer om!!! Er zijn genoeg ongelukken gebeurd op deze route bij mensen die niet wisten waar ze mee bezig waren. Sinds de meting van 1890 zijn er 80 dodelijke ongelukken geweest. Het is dus bloedserieus wat je gaat ondernemen!
Desalniettemin voelden wij ons goed genoeg: we waren fit, we hadden zin, we hadden ons heel goed laten informeren en we hadden de juiste gear! We gingen ervoor en zeiden tegen elkaar dat we op elk moment konden omkeren als het niet haalbaar bleek te worden. Het eerste stuk van de summit route laat je door grote keien worstelen en al stijgend moet je hier al goed opletten waar je je pootjes neer plant. Je zult ook merken dat er geen echt pad meer is, maar dat je oranje gemarkeerde paaltjes moet volgen. Kijk dus goed voor je uit en probeer uit te stippelen hoe je naar het volgende paaltje gaat klimmen. Nadat we dit stuk gehad hadden kwamen we aan bij een aantal aangelegde trappen. Deze waren meer dan welkom, omdat je even het gevoel hebt dat je niet zo op alles hoeft te letten. Maar laat het je niet foppen! Toen we aan het einde van de trappen kwamen werd het zwaarder. Besluit dan ook op dit punt weer of je verder wil. Wij besloten verder te gaan en we kwamen op een steile vlakte met los zand en stenen. Dit zorgt niet alleen voor zware stappen, maar je hebt het idee (en waarschijnlijk is dit ook echt zo) dat je bij elke gezette stap er 2 terug glijdt. Dit moesten we zeker een goede 2 uur volhouden. Het maakt het mentaal ook een mega uitdaging als je steeds wegglijdt! We beukten door van oranje paaltje naar oranje paaltje tot we uiteindelijk bij een nieuw stuk van de track kwamen. Dit stuk wordt de Lizzard genoemd en als je dacht dat het losse zand gedeelte zwaar was, denk dan nog maar een keer goed na.
We aten en dronken wat en keken om ons heen. Wat een prestatie hadden we al geleverd en wat moesten we nog ver! Toch gingen we door de Lizzard op. Vanaf hier kun je het niet meer lopen noemen. Je moet letterlijk met handen en voeten over grote rotsen klimmen. Dit is echt heel erg zwaar. Vanaf hier is het nog zeker 2 uur klimmen voor je op de top zult staan. We gingen door en door en door en we moesten steeds meer pauzes inlassen. Doe dit ook als je er behoefte aan hebt, maar houd de tijd goed in de gaten! Je moet voor het donker van de berg af zijn. We zouden liegen als we zeiden dat we ons hier nog helemaal fit en zeker voelden, maar de top was echt in zicht en we wilden niet meer stoppen. Als je over de Lizzard bent kom je op een richel waar je maar heel weinig fout mag doen anders kun je een flinke val maken. De richel eindigt op een horizontale (thank God!) vlakte en afhankelijk van de tijd van het jaar ligt hier ijs of sneeuw.
Ja, zo hoog ben je nu! Als er ijs ligt wordt het aangeraden crampons (speciale ijsspikes voor onder je schoenen) aan te doen. Als er sneeuw ligt, zoals bij ons, dan is het veilig om er met je goede bergschoenen overheen te lopen. We staken de besneeuwde vlakte over en we klommen het laatste stuk over rotsen naar de echte top! Als je op de top bent dan moet je je houden aan de regels van de Maori-stam van het gebied en mag je nooit op de topsteen gaan staan. Desalniettemin zullen er bijna tranen over je ogen rollen van het uitzicht en de pijn in je benen en armen. Je kunt 360 graden rond kijken en je ziet zelfs in de verte de toppen van de Tongariro Alpine Crossing. Geniet niet alleen van het uitzicht, maar rust uit en maak een planning voor misschien wel het moeilijkste van de dag: de afdaling.
De vulkaan af!
De afdaling is misschien wel datgene waar de meeste ongelukken gebeuren. Dus ook wij maakten een plan en gingen na een half uurtje op de top de strijd naar beneden weer aan. Het terug klimmen over de rotsen is goed te doen omdat je je handen moet gebruiken. Hierdoor heb je meer stabiliteit ,maar ook wij merkten dat de beentjes behoorlijk aan het trillen waren van spanning en vermoeidheid. Toen we uiteindelijk aankwamen op het punt van los zand en stenen werd het afdalen pas echt lastig. Je moet grote moeite doen om rechtop te blijven en we zijn meerdere malen op ons billen geland! Na 3 kwartier ben je bij de trap. Hier kregen wij plotseling te maken met wolken die voorbij kwamen, waardoor we geen hand voor ogen meer zagen. We hebben er een pauze van gemaakt en de wolken voorbij laten trekken. Dit leek op dat moment het beste, omdat we niet meer zagen waar we liepen. De wolken dreven weg en konden de trap weer zien. Het laatste stuk weer klauteren over de grote rotspartijen en we waren weer bij de Tahurangi Lodge. Even snel naar het toilet en weer door over het goede pad naar beneden to we weer veilig en wel, gesloopt maar voldaan, aankwamen bij onze trouwe scheurijzer! Bij de parkeerplaats is nog een DOC-centre waar je een bewijs kunt halen voor het behalen van de top! Echt een fantastisch aandenken naast de honderden foto’s die we gemaakt hadden.
Een goede voorbereiding is het.....
We hopen dat we je iets wijzer hebben gemaakt in het maken van de beslissing om Mount Taranaki te beklimmen. Het is zwaar en heftig en het zal je daarom alleen al voor altijd bij blijven. Het gevoel van het behalen van de top en het beloond worden met alle prachtige uitzichten is iets wat je de rest van je leven niet meer zult vergeten.
Als je gaat: lees je in, ga goed bepakt en geïnformeerd weg en het zal allemaal goed komen!
Heb je iets aan dit blog gehad of vond je het gewoon leuk om te lezen? Vergeet dan vooral niet op de 'vind ik leuk' of 'deel' knop te drukken! Like daarnaast voor meer van dit soort verhalen, blogs, informatie en updates over Nieuw Zeeland de facebookpagina van DIYNewZealand!